39

„Pan Gąsienica i Alicja przez dłuższą chwilę przyglądali się sobie bez słowa. W końcu Pan Gąsienica wyjął z ust fajkę i zwrócił się do niej sennym, leniwym głosem:

- Kimże TY jesteś?

Nie zabrzmiało to jak zaproszenie do miłej pogawędki. Alicja odpowiedziała mu nieśmiało:

- Kimże… Ja… ja nie za bardzo wiem, proszę pana, kim teraz jestem, ale wiem przynajmniej, kimże ja BYŁAM, jak się obudziłam dzisiaj rano, tylko… tylko, że od tamtego czasu zmieniłam się kilka razy w coś innego.”

(Lewis Carroll, Alicja w krainie czarów, tłum. B. Kaniewska, Poznań 2010)

Urodziny. Żadne tam okrągłe, zwykłe, kolejne, szeregowe. Ale, kurczaki! Jest nerwowość… Kryzys wieku średniego, świadomość upływu czasu czy moja zwykła życiowa uważność, nie wiem. Lubię czasem podliczyć słupki. W zasadzie ciągle to robię. Idę przez życie, patrzę, doświadczam, analizuję, wyciągam wnioski. Moja baza duchowa zmienia się ciągle, jak ludzie wokół mnie, jak kolejne lepsze i gorsze doświadczenia. Mielę dane jak komputer. Czasem wynik jest pozytywny, czasem niepokojący. Unikam podsumowań sylwestrowo-noworocznych, bo to nie mój jubileusz, ale urodziny… Bardzo osobista sprawa…

Pink Floyd - Time

To był dobry rok nauki świata, ludzi, relacji, postaw. W moim życiu tak naprawdę tego lubię się uczyć. Czasem doświadczam głębokich rozczarowań, czasem genialnych odkryć. Tych drugich jest więcej, albo to ich szukam, nawet w najbardziej beznadziejnych przypadkach. Rok dużych zmian politycznych obnażył małość i wielkość wielu spośród moich znajomych. Abstrahuję od stron sporu, reprezentowanych postaw i kierunków, koncentrując się raczej na poziomie dyskusji, zasadach życia towarzyskiego etc. Kryzys imigracyjny dolał oliwy do ognia. Stoję i patrzę jak wokół mnie przez bezmiar życia codziennego i Internetu przelewa się fala wzajemnej nienawiści do przybyszów, oponentów politycznych, światopoglądowych, wyznawców innej/jakiejkolwiek/żadnej religii, konsumentów warzyw i mięsa, brodaczy i gładkolicych, rowerzystów i zmotoryzowanych, biegających w butach z amortyzacją i na zerowym dropie. Patrzę jak bardzo ludzie lubią oceniać, przypinać łatki, segregować, wrzucać do pudełek z etykietami na lata. Dlaczego?! Bo tak łatwiej, bezpieczniej oswoić swój strach przed różnorodnością, odmiennością. Dlaczego ludzie boją się inności? To proste. Bo mają kompleksy, niskie poczucie własnej wartości. Sami chcieliby być jacyś. Ustalają wzorzec siebie, najczęściej podebrany z szeroko rozumianych „elit” i konsekwentnie realizują proces upodabniania. Szukają dróg na zewnątrz, zamiast do wewnątrz. Co nas w życiu pociąga? Przyciąga? Naturalność. Szczerość. Jak można być szczerym, kiedy się kogoś udaje, powiela pozy i poglądy? Jak można być szczęśliwym w czyimś paradygmacie? I kiedy już jest ten wymarzony dom, to auto, to stanowisko czy miejsce na zawodach, nagle okazuje się, że szczęścia nadal brak. Najpiękniejsze w naszym życiu, w życiu bogatych (tak!) Europejczyków jest to, że możemy wybierać jak chcemy żyć. Jesteśmy w niewielkim procencie szczęściarzy tego świata, którzy nie muszą codziennie zabiegać o przeżycie, strawę, bezpieczeństwo dla siebie i rodziny, a mimo to nie potrafimy cieszyć się życiem, szczęściem, dobrobytem, zdrowiem i pokojem, bo ciągle patrzymy w przyszłość, projektując kolejne wizje własnego szczęścia; albo w przeszłość, analizując błędy, które mogliśmy popełnić na drodze do niego, bo przecież ciągle się wymyka. Tymczasem życie, szczęście jest tu i teraz! W miejscu, gdzie są tylko nasze ciała, bo myśli i uczucia kierujemy w pustkę. 

Ja żyję tu i teraz. Z każdej chwili staram się wyciągnąć maksimum nauki, emocji, wniosków, uczuć, myśli. Mam plany, marzenia, wspomnienia, które kocham i pielęgnuję, ale nie daję się im opętać. Jestem prawie doskonałą wersją siebie. Nie mam konkurencji. Zmieniam się. Życie, napotkani ludzie, suma doświadczeń, przeczytanych książek, wysłuchanych piosenek i przebiegniętych kilometrów mnie zmienia. Jestem każdego dnia inna, ale zbudowana na tym samym rdzeniu charakteru i wrażliwości. Jestem magnesem, który przyciąga jednych ludzi, innych odpycha, kumuluje śmieszne sytuacje i generuje mnóstwo aktywności. To ja. Nie chcę być nikim innym. W żadnym innym wieku.
 

39/40 lat… Hmmmm… Tak naprawdę nic już nie muszę. Zawodowo w normie, rodzinnie w normie, niezależność osobista, finansowa zachowana, zdrowie dopisuje, cudowni ludzie wokół. Mogę żyć jak chcę i żyję. W nosie mam, co mi wypada, a co nie. Robię sport, bo daje mi szczęście, siłę i spełnienie. Patrząc zupełnie chłodno, przy obecnych warunkach mam jeszcze 10 lat fajnego czasu na aktywność sportową – jak tu cokolwiek odkładać na później? :) Ja naprawdę  nie mam już na co czekać. Więc nie dziwcie się moim pomysłom i aktywnościom, ja po prostu jestem na swojej drodze, a one są jej konsekwencją. Mam duże wsparcie wśród najbliższych i przyjaciół, które bardzo sobie cenię, krytykę przyjmuję i analizuję, jednak bezwzględnie odrzucam, jeśli nie zgadza się z moją mapą. Niektórych ludzi, jak balast, po prostu trzeba zostawić po drodze. Wyprostować plecy, spojrzeć w swoje słońce i ruszyć dalej. W kolejny dobry rok :) Zwłaszcza, że mam dobry układ z Czasem ;)

„Marcowy Zając wziął do ręki zegarek i przyglądał mu się ponuro, potem zanurzył go na chwilę w filiżance z herbatą i znowu popatrzył (…) Alicja z ciekawością zajrzała mu przez ramię.

- Ale śmieszy ten zegarek! – powiedziała – Pokazuje dni miesiąca, a nie pokazuje, która jest godzina!

- A czemu miałby pokazywać? – mruknął Kapelusznik – A czy TWÓJ zegarek pokazuje ci, który jest teraz rok?

(…) Alicja westchnęła ciężko.

- Moglibyście lepiej wykorzystać czas – powiedziała – zamiast go trwonić na zadawanie zagadek, na które nie znacie odpowiedzi.

- Gdybyś znała Czas równie dobrze jak ja – wtrącił Kapelusznik – nie mówiłabyś o nim, jak o rzeczy. Czas to jest dopiero KTOŚ.

- Nie rozumiem o czy mówisz – powiedziała Alicja.

- O KIM, o KIM! Pewnie, że nie rozumiesz. – Kapelusznik pogardliwie potrząsnął głową – Z pewnością nie miałaś okazji rozmawiać z Czasem.

- Może i nie – ostrożnie odpowiedziała Alicja – ale wiem, że na lekcjach muzyki muszę zabijać czas.

- O! To wiele wyjaśnia – powiedział Kapelusznik – Czas nie znosi, gdy się go zabija. Widzisz, gdybyś utrzymywała z nim lepsze stosunki, on zrobiłby z twoim zegarkiem, co byś tylko chciała. Wyobraź sobie na przykład, że jest dziewiąta rano i zaraz masz zacząć lekcje: wystarczy szepnąć mu słówko, a wskazówki przyspieszą i ani się obejrzysz, jak popędzą do przodu! I już pół do drugiej, czas na obiadek!”

(Lewis Carroll, Alicja w krainie czarów, tłum. B. Kaniewska, Poznań 2010)

W wigilię swoich ostatnich urodzin, przedwczoraj – zaraz po tym, jak ściągnięto mi opaskę z oczu – zobaczyłam ognisko 39 świeczek na torcie, które jednak zbladło przy świetle serc moich przyjaciół skupionych wokół stołu. Czas zrobił mi tę uprzejmość i się dla mnie wtedy na trochę zatrzymał. Było i jest mi od tego momentu bardzo ciepło… Dziękuję. Biorę te uczucia i ciepło ze sobą na dalszy etap mojego biegu, zwanego życiem. Do zobaczenia na kolejnym punkcie kontrolnym. Mam nadzieję, w podobnym składzie. Ahoj!               

extrashoty - Fotografia Piotr Oleszak