KAROLINA
Jesteśmy tak różni jak tylko różni mogą być ludzie w różnym wieku, z różnym bagażem doświadczeń, różnej płci, z różnych światów: lekarz, dentysta, fotograf, profesor biologii, bankowiec, handlowiec i pracownik administracji uniwersyteckiej – zawsze zazdroszczę ludziom krótkich nazw zawodów ;) Wszyscy biegamy i uprawiamy inne sporty. Wszyscy przeżyliśmy jakieś tam sukcesy i jakieś tam porażki. I dobrze wiemy, że ani w wysokich, ani w niskich cyfrach wyników nie kryje się tajemnica biegania, tylko w ludziach i w emocjach. W niedzielę zajęliśmy 26 miejsce na 286 drużyn. Prawie złamaliśmy razem trójkę w maratonie. Każdy z nas pobiegł na tyle, na ile go było stać, albo więcej, albo mniej… Temperatura wskazywała jakieś tam cyferki. Spotkaliśmy dziesiątki ludzi, wypiliśmy sporą liczbę butelek piwa i cydru. Zjaraliśmy się na czerwono. To wszystko tylko dane. Tak serio, to wygraliśmy ten bieg. Nasza przyjaźń. Nasza radość. Nasz wysiłek dla drużyny. Nasza fantazja. Nasz sposób na bieganie. Na zabawę. Na bycie tu i teraz. Ze sobą. Fundacja Dar Szpiku otrzymała jakieś tam pieniądze, dobro płynie dalej. Stowarzyszenie NA TAK inne, z loterii, w której wygraliśmy 0 nagród, czym nikt się nie przejął, ponieważ mamy szczęście w przyjaźni i wygraliśmy już dawno temu siebie, a w niedzielę – kolejny piękny dzień wspomnień i pewność, że nie trzeba wielkich słów i deklaracji, a każdy i tak wkłada w tę naszą strukturę wszystko, co najlepsze. Bo jak nazwać wysiłek, nowego w naszych szeregach, Michała, który oprócz pierwszej dychy pilotował każdego z nas na ostatnim, najtrudniejszym, najgorętszym odcinku biegu, osłaniając od wiatru, który wiał prosto w twarz? Jak sprint Piotra, który na mecie musiał sprawdzić czy kostka brukowa jest równo położona? Jak lot Marcina na najdłuższym dystansie i ciągły doping dla reszty? Jak heroiczną piątkę Bartka, który niespełna dwa tygodnie temu przebiegł 100 km? Jak poświęcenie Gosi, która nas wszystkich logistycznie poogarniała? Jak doping zagraniczny Martyny, która nie mogła tym razem być z nami? Jak w końcu bohaterski finisz Johnsona, który prawie wycisnął mi łzy z oczu? Wszystko bez słów, planów, szumnych zapowiedzi i oficjalnych deklaracji, z serca. Tak strasznie się cieszę, że Was znam i mam koło siebie! Dziękuję za Ekiden, sztafetę przyjaźni i nie mogę się doczekać następnych kilometrów z Wami, Strefo Chilloutu !! Aloha! Luz, radość, hawajska koszula i pinacolada! Nagrody rozdajemy sobie sami :)PIOTR
Ekiden był dla mnie jak tort urodzinowy – smaczny, wesoły, oczekiwany i "jedzony" z ważnymi dla mnie ludźmi. Każdy z nas codziennie biegając, trenując, pracując – je swoją porcję "zdrowych płatków", najczęściej w samotności. Płatki są jak najbardziej ok, budują nas, dają formę, jednak czasem nie ma sie na nie ochoty, czasem są trudne do przełknięcia, ale "jesz" je – robiąc trening, siedząc w pracy, odliczając godziny, minuty, kilometry. Jednak co jakiś czas pojawia się właśnie TORT, a w tę niedzielę był tort z cukierni EKIDEN, podzielony na 6 części, które pojedyncze nie miałyby takiego smaku, jak złożone w jedną całość – co przedstawiają medale, które wszystkie można połączyć. Lubię "torty”. Właśnie takie... z nimi :)MARTYNA
Decyzja o wzięciu udziału w sztafecie Ekiden zapadła 2 miesiące temu , bez zawahania odpowiedziałam, wchodzę w to… Jednak nie dojechałam, a moja drużyna biegnie sztafetę około 600 km ode mnie… Niedziela. Słońce i u mnie, i nad poznańską Maltą. Niby nie biegnę z nimi, ale cały czas tam jestem. Bo drużyna, to drużyna. Nieważne gdzie, kiedy. Po prostu przyjaciele są zawsze. Upał, bieg, słońce, ludzie, śmiech, piwo, uśmiech, żarty, taniec, przyjaciele, luz, Hawaje…. Czuję to! Wyjeżdżam na rowerze, pierwsza godzina, wiadomość… Śmiech, słońce… przyspieszam po pierwszej wiadomości od nich… Dzwonek… Wiadomość… jeszcze więcej sił. Wiatr, prędkość, wolność… Uświadomiłam sobie, że są ludzie, chwile, zdarzenia, uśmiechy, które wydają się daleko, a mimo wszystko dają moc, dają ogrom mocy! Czasem wystarczy, że są. Oni.
JOHNSON
Mój organizm ogarnia stres i wrogość gdy znajdzie się znienacka w otoczeniu "festynowym" – takie kalectwo... Dlatego propozycji udziału w Ekidenie nie przyjąłbym, gdyby nie prestiżowy skład drużyny i jego nieszablonowa, wyzywająca nazwa. Do tego aura bezpieczeństwa oraz entuzjazm wobec zdarzeń losowych, niezależnie od ich skali, które emanują z osobowości Pani Kapitan, przekonały mnie, żeby swoje ograniczenia poddać próbie uzdrawiającego oczyszczenia. Nie, wraz z wczesną wiosną nie wszedłem w reżim treningów mentalnych, aby drogą siłową podołać temu zadaniu. Nie dopuściłem również do siebie pokusy minimalizacji terapeutycznego szoku przez przygotowanie szybkości biegowej, aby przemknąć wśród tłumu w jak najkrótszym czasie. Po prostu otwarłem się na nowe doświadczenie, a ono przemieniło moje lęki w dumę (fajny tekst, chyba go użyję na swoim blogu, to co, że nie mam) Przyznaję, pomarańczowa koszula pokryta hawajskim wzorem oraz czerwona czapka traktorzysty pozwoliły mi ukryć swoją wrażliwą naturę cielesną i duchową przed bezpośrednią konfrontacją ze spojrzeniami Ekidenowego tłumu. Jedynie na mecie nie udało mi się już ukryć uśmiechu słodkiego zwycięstwa. Dziękuję Pani Kapitan, Gosi oraz grupie męskiego wsparcia terapeutycznego, którzy robili, co mogli i nikt nie ma prawa wymagać od tych szlachetnych osób czegoś więcej niż to co okazali, a co wszyscy obecni nad Maltą mogli zobaczyć, czy tego chcieli czy nie.
Po nieudanym Gwincie, po wielu godzinach przepracowanych w przestrzeni około-zębowej, po naprawdę szalonym okresie przedślubnym, nastąpiło to, co nastąpić musiało. Chillout !! I to po japońsku z hawajską nutką w tle. A jak to było ? A było to tak… Jak zwykle wspaniałe rzeczy dzieją się dzięki wspaniałym ludziom. Nasza Kapitan in Motion widząc, jak małe lub mniejsze nieszczęścia goniły nas po różnych startach lub pozabiegowo, zebrała nas do kupy i postawiła jeden warunek – dobra zabawa. Podziałało lepiej niż Schokobonsy (które wszak działają bardzo dobrze). Narobiła się w kuchni, stworzyła milion kulinarnych cudów świata i jak zwykle miliardy kilowatów dobrej energii. Kto zna, ten wie. Akumulator mentalny ładuje kobieta lepiej niż siedmiotysięcznik. Dzień był piękny. Dopisało wszystko. Nikt nie zaspał, nikt nie nawalił, auto zadziałało i było pysznie. Wszelkie moje kalkulacje, sprawdzane kilka razy pokazują, że każdy wykonał zadanie przedbiegowe na minimum 274 % tego , co planował wcześniej. Gosia – ostoja spokoju i sam miąższ sportu wodnego – moje natchnienie… Marcin Łuczak – teoria treningu i praktyka biegu. Do tego z wyglądem, jak trzeba i całą resztą też. Johnson – mentor the freshmaker – jedyny z nas, który do końca wiedział, co się tam dzieje i jak. Posiada spokój różokrzyżowców i skuteczność hiszpańskiej inkwizycji. Dzięki niemu nie spaliłem biegu przed startem… ani po mecie. Piotr Oleszak Fotografy. Człowiek instytucja. W każdej nanosekundzie wiedział, co robi, i jeszcze wiedział, co reszta ma robić i jak tańczyć. Ten Gość wie wszystko. Drużyna miała także suport z zagramanicy. Międzynarodowy charakter uszlachetniała Martyna Chlebosz – niewidzialna moc popychająca naszą klasę na wyżyny skuteczności. Sam bieg, to już legenda, a jak legenda to i element baśniowy musi być. Wielki, niezapomniany, jedyny w swoim rodzaju i bardzo wyszukany patronat nad tym elementem objął Michał Linkowski. Element baśniowy wkroczył już przed startem, więc potem było tylko z górki. Master Michał przytaszczył całą arkę bardzo wyszukanych dzieł dobrobytu chmielowego i ujął mnie tym tak bardzo, że pobiegłem pierwsze 12 metrów za szybko i musiałem się napić wody na 18 metrze biegu. Czułem się, jak w bajce. Nogi same niosły, więc tu nie ma co się rozpisywać Vśr = 4.07 km/min i tyle w tym nudnym, obieganym temacie. Patron arki wyczuł, że jego moc działa tak, jak trzeba, albo nawet bardziej i pomógł mi odnaleźć metę, bym nie musiał błądzić, a w bajkach takie rzeczy też mają miejsce. Pomagał mi z dobry km lub dwa. Cóż jeszcze można dodać – wygraliśmy, a potem jeszcze raz i tak kilka razy z rzędu. Pozostałe drużyny próbowały trzymać nasze tempo i za to wielki szacunek, ale nie dali rady. To był nasz dzień. Zwycięstwo w pięknym hawajskim stylu. Jeśli spytacie w jakiej konkurencji wygraliśmy, to znaczy, że nie lubicie czytać baśni… Love2UAll - raBIEGA.MARCIN
W sztafetach najbardziej lubię to, że każdy daje z siebie wszystko dla drużyny – nikt nie biegnie na swój wynik, tylko na wynik całego zespołu i ostateczny wynik zależny jest od sumy cząstek. Suma cząstek składa się na jeden wynik niezależnie od tego, czy ktoś na swojej zmianie pobiegł szybciej czy wolniej – każdy z nas ma ostatecznie jeden, ten sam wynik. Na bieg przypadła mi druga, najdłuższa zmiana, co mnie nie cieszyło ze względu na ostatnie „nie lubienie się” z bieganiem. Założeniem naszej drużyny było, że biegniemy „na luzie”, ale wiedziałem że nie można totalnie odpuścić – nie mogę tego zrobić jako jeden z elementów sumy cząstek. Bieganie nad Maltą ma swój urok w tym, że jeśli wieje, to można być pewnym, że trzeba będzie się zmierzyć z wiejącym „wmordewindem”, który w połączeniu z ostrym słońcem nie był zbyt komfortowy. Pierwsze kółko było na „ukończenie”, a drugie to już odliczanie do końca zmiany. Ostatnie metry trochę zabawy i oddanie pałeczki Bartkowi po czym mogłem zacząć fiestę :) Kończąc moją zmianę widziałem, że na zegarze mamy czas 1:25, więc była szansa na złamanie 3h jako drużyna. Fajna była w tym momencie reakcja kolejnych osób na zmianach, które dały z siebie wszystko, żeby wykręcić jak najlepszy wynik. Motywacja i radość z wyników innych osób była dopełnieniem tego pięknego biegu :)
MICHAŁ
EKIDEN POZNAŃ, CZYLI PRZYPADEK GONI PRZYPADEK
Tego dnia miałem tylko przeprowadzić spokojne wybieganie, a skończyło się inaczej. A wszystko przez przypadek zapoznania kilku biegowych szaleńców. Okazało się, że zgłosili się na bieg sztafetowy w określonym składzie, jednak jak to w życiu bywa, plany lubią się zmieniać, więc zostałem uwzględniony pośród tej jedynej w swoim rodzaju ekipy. Dodatkowo zostałem podczaszym wydarzenia, które miało się odbyć już po biegu (w sumie to zaczęło się wszystko już podczas). Dlatego też stawiłem się w punkcie zbiórki jako pierwszy wraz z dwoma plecakami pobrzękującego ekwipunku… Zaraz po mnie pojawiła się znajoma twarz Piotra w nieznajomej, prążkowanej koszulce, na której brakowało tylko musztardy ;) W sumie to wszyscy pojawili się w dość niecodziennych strojach, mało kojarzonych z biegaczami… Obowiązkowe były wzorzyste koszule… Karolina wybrała sobie strój sama :P Sam bieg był w sumie bez historii… Może poza tym, że nikt nie miał się spinać, ale każdy dawał z siebie wszystko, by nie wyjść na miękką kiść. Wszyscy wpadali na zmianę wykończeni, w czym dopomogła pogoda w postaci upału sięgającego 28 stopni Celsiusza w cieniu. Wreszcie po ukończeniu swojej zmiany mogliśmy zacząć zaglądać do magazynku podczaszego, co jeszcze bardziej rozluźniło atmosferę ;) Mimo to każdy był w stanie wbiec na metę razem z Jonsonem. Niektórzy, dzierżąc już w ręce solidne szklane butelki… Dalsza część pikniku przebiegła w głośnej atmosferze wraz z rozmowami, które mogą zostać opublikowane dopiero po 22. To był dobry dzień! :)
GOSIA - dobry duszek, anioł stróż i siła spokoju :)
Foto: Fotografia Tomasz Szwajkowski, Dariusz Niedzielski, KN
